De kleine regentijd is begonnen...

En die kleine regentijd zorgt voor…precies, veel regen! De kleine regentijd duurt tot ongeveer februari. Het betekent dat er (bijna) elke middag een fikse regenbui valt. Er valt in korte tijd echt ontzettend veel water! Maar…wij laten ons hierdoor niet uit het veld slaan en gaan gewoon door met leuke dingen doen;) Het is alweer een tijdje geleden dat ik iets op de site heb gezet, ik zal zo gedetailleerd mogelijk proberen te vertellen wat ik in tussentijd heb gedaan;) Nu ik dit typ, duurt het nog een week voordat ik naar huis ga. De tijd vliegt!

Op donderdag 4 december, de dag voor Sinterklaas (!) zijn we naar het spi geweest. Dit is zeg maar de pabo van Suriname. We wilden een afspraak met een leerkracht Nederlands, maar dit was zeer ingewikkeld. We moesten nog maar een keer terugkomen. Wel hadden we een goed gesprek met de directeur. Hij heeft ook veel van onze vragen kunnen beantwoorden. Ten slotte nodigde hij ons ook maar gelijk uit voor een Hindoestaanse bruiloft! ’s Avonds hadden we een afspraak met een lerares van onze vorige stageschool. We hadden afgesproken bij ’t Vat, om ondertussen ook een lekker hapje en drankje te kunnen doen. Met haar hebben we gepraat over wat we bij haar op school hebben gedaan in de tijd dat we er waren. Ze was ontzettend enthousiast. We hebben al vaker gemerkt dat de leerkrachten hier erg tegen de stagiaires opkijken, terwijl ze wel ontzettend goed hun best doen. Ze hebben gewoon niet de middelen om hetzelfde te kunnen doen als wij.
Het was een hele gezellige avond. De rest van de avond (en nacht) hebben we doorgebracht in de Havanna!
Vrijdag was het dus Sinterklaas. Jullie zullen wel denken…er wordt hier vast niets aan gedaan. Maar ook hier kom de Goedheiligman op bezoek! Zo ook bij ons…hij had bij iedereen al een chocoladeletter bezorgd (met dank aan Piet Irma:P) en aan het eind van de middag stond er al een grote doos met cadeautjes klaar. Spannend!!! De mand die er naast stond raakte ook steeds voller en na het eten was het tijd voor het heerlijk avondje. Het was lachen, gieren, brullen met het prachtige gedicht dat Sint-Stijn had gemaakt en met alle gekke opdrachten die iedereen moest doen. Nadat iedereen tevreden was met de cadeautjes die hij/zij had gekregen, hebben we de avond afgesloten met een lekker drankje.
Het weekend hebben we doorgebracht bij Babunhol, een recreatiegebied op ongeveer 2 uur rijden van Paramaribo. We waren met z’n twaalven, dus een grote groep! We hebben ons het hele weekend goed vermaakt met…niks doen:P ’s Avonds een mooi kampvuurtje gemaakt en hier onze knakworstjes opgewarmd. Daarna deed het kampvuur dienst als verwarming en zijn we nog de halve nacht blijven zitten. Zondag nog heerlijk gezwommen in de Surinamerivier. Ook ben ik met Ilse, Felice en Mariska nog op trip geweest:P De schoenen van Felice en mij waren een beetje glad, dus wij kwamen niet ver! Wat hebben we gelachen…over een boomstam over het water zijn we uiteindelijk weer op het vaste land gekomen. Het was een heerlijk weekend, de omgeving was ook prachtig!
Op de terugweg werd er opeens abrupt geremd. Wat bleek? Een heeeeeeeeel klein hondje liep over de bauxietweg! Bijna iedereen was van mening dat we dit beestje niet konden laten lopen…het was ook zo’n schatje! Bij thuiskomst leek het echter alsof hij het niet zou redden. Hij was zo slap en wilde niets eten. Maar..de volgende ochtend leefde het beestje nog! Samen met Ilse heb ik het naar het asiel gebracht, waar nu goed voor hem wordt gezorgd. Toch weer goed afgelopen!
Die maandag hadden Chantal en ik weer een afspraak bij het spi, waar we vorige donderdag ook waren. Maar helaas..het was tevergeefs. De lerares was er niet en niemand wist waar ze uithing. Nog steeds verbazen we ons hierover, terwijl we hier al veel vaker in soortgelijke situaties terecht zijn gekomen. Hoewel Surinamers ook veel goede eigenschappen hebben, kun je wat betreft het maken van afspraken en het uitvoeren van taken niet op ze bouwen. Beetje jammer…
Die avond had ik Stijn heeeeel lief aangekeken. Ik had ontzettend veel zin in ‘Moksi alesi’, een Surinaams gerecht. Aangezien Stijn onze ‘huiskok’ is, wilde hij dit vast wel maken. Gelukkig had hij hier ook wel oren naar en hebben we die avond heerlijk gegeten. Als ik terug ben in Nederland zal ik het (misschien) ook proberen te maken.
De volgende dag na m’n stage voelde ik me echt niet fit. Volgens m’n huisgenoten had ik een ‘aircoverkoudheidje’ opgelopen. Een mooi woord voor keelpijn en veel snotteren. Ik heb deze dag dan ook weinig meer uitgespookt, behalve dat we met een deel van het huis kaarten hebben gekocht voor een concert van Coldplay! We hebben dus een reünie op 10 september in het Goffertpark in Nijmegen. Goed…duurt nog even, maar dat geeft niet!
Ook woensdag was ik nog niet echt fit, maar ’s avonds moest er gedanst worden! Samen met 5 andere meiden heb ik een cursus salsadansen van 8 lessen gevolgd. Niet dat ik nu een professional ben…maar het was erg leuk om te doen! Vandaag hadden we de afsluiting, gezellig met een hapje en een drankje (natuurlijk). Ik zou het leuk vinden om hier in Nederland mee verder te gaan, we zullen zien!
Aan het eind van deze week had Stagewonen een bewoonster minder. Mireille ging ons verlaten! Na bijna 3 maanden in Suriname te zijn geweest, ging ze weer terug naar ons K.K. (Koude Kikkerlandje). Op donderdag hadden we een afscheidsetentje. We hebben gezellig gegeten en gedronken en zijn daarna met z’n allen naar de Havanna geweest. Luke had helemaaaaaal geen drankje teveel op;) Lieve Mireille, we zullen je missen!!!!
Vrijdag (we hebben het inmiddels over 12 december) hebben we een erg gezellige dag gehad. We begon met een lekker broodje bij ‘LEKKER’. Daarna hebben we de rest van de middag (en een deel van de avond) shoppend in de stad doorgebracht. Een paar van ons (waaronder ik) verbaasde zich erover dat sommigen (ik noem geen namen:P) ongeveer anderhalf uur in een schoenenwinkel konden doorbrengen. Maar het is toch gelukt! Weer een nieuw record;) ’s Avonds lekker in de hangmatten gehangen. Met Stijn heb ik foto’s uitgewisseld, zodat we nu elkaars familie en vrienden ook een beetje kennen;)
Ook dit weekend was weer zeer geslaagd. Zaterdag zijn we met een hele groep op een bootje gestapt en naar Braamspunt gevaren. Onderweg hebben we veel dolfijnen kunnen spotten, dit blijft mooi om te zien! Op Braamspunt hebben we lekker gezeten en gelegen…tot er een storm kwam opzetten! Wauw…wat een golven! Manuel was de eerste die hierin sprong. De rest volgde al snel! Dit met een schaafplek op mijn bovenbeen als gevolg. Tjah…zand schuurt! Ik had er toen ook meteen genoeg van en heb de rest aangemoedigd en veel foto’s gemaakt. Ook op de terugweg in het bootje was er veel wind en regen. Zo werd het al snel een heel avontuur! Maar wederom een erg geslaagde dag!
Die avond ben ik op tijd naar bed gegaan. We zouden zondag namelijk naar de kerk gaan! De kerk waar we waren was van de stage van Felice (huisgenootje) en is aangesloten bij de ‘Victory Outreach’. Zegt het jullie iets? Ik had er wel eens van gehoord, je vindt ze over de hele wereld. In het begin vonden we het erg leuk…beetje zingen en dansen…een erg gezellige kerk leek het me! Op een gegeven één van de kerkgangers werd ‘bevangen door God’ wat resulteerde in een soort epileptische aanval. Ik schrok hier ontzettend van, dit kende ik alleen van tv! Ik was er echt een beetje van ontdaan en kon me niet goed meer concentreren. De predikant die daarna kwam vond ik ook echt niet leuk. Hij was aan het schreeuwen en doen, maar het verhaal dat hij vertelde klopte van geen kant. Steeds als we dachten dat het afgelopen was, begon hij weer opnieuw. Alles wat hij vertelde heeft hij zo’n 10 keer herhaald. Geen leuke ervaring! Gelukkig weet ik dat het ook anders kan. Felice vertelde dit zelf en ik heb dit ook al eens ervaren.
’s Avonds zijn we naar het Onafhankelijkheidsplein geweest, waar elke zondagavond een groep mensen de vecht/dans sport ‘Capoeira’ beoefend. De mensen die deze sport beoefenen zijn echt ontzettend lenig. Niets is te gek. Prachtig om te zien! Op een gegeven moment kwam er een man naar ons toe, die ‘een reclamespotje’ met ons wilde opnemen. Ja daag! Dat zal wel. Maar toen ik zag waar het om ging dacht ik: daar heb ik van gehoord! Het was voor een show die 28 december plaatsvindt. Uiteindelijk hebben we dus wel meegewerkt. We moesten achter een Surinaamse vlag gaan staan en keihard ‘Yes we can!’ roepen, terwijl we in de lucht sprongen. Tjah, het sloeg helemaal nergens op! Maar we zijn wel te bewonderen op de Surinaamse tv;) Er zijn ons ook kaarten voor de show toegezegd, ook leuk natuurlijk, helaas ben ik dan al weer naar ons K.K. gevlogen..
Mijn laatste week hier in ‘Switi Sranan’ is inmiddels ingegaan. We hebben nu weer twee dagen stage achter de rug en morgen is onze laatste dag. Wel raar om steeds meer dingen definitief te moeten afsluiten! Na woensdag is het feest. Dan ga ik nog even genieten van het Surinaamse uitgaansleven;) Ik zal zeker nog een ‘afsluitend’ verhaaltje op de site zetten. Of dat nog hier is of als ik terug ben in Nederland, jullie zullen het wel zien…

Brasa!xx
Agnes