Op een onbewoond eiland...

Nouja, eigenlijk is het een bewoond-onbewoond eiland. Hier hebben we van woensdag t/m vrijdag gelogeerd, tijdens onze trip naar een basisschool in het binnenland. Maar hierover straks meer…;) Eerst zal ik even vertellen wat we de rest van de week allemaal gedaan hebben.

We beginnen weer bij de maandag…het begon als een gewone dag. Met stage! Natuurlijk was dit wel weer erg leuk. We hebben kennismakingsgesprekjes gehad met de leerlingen die we de rest van onze stage gaan begeleiden. Wat een lieve kindjes weer..en nu nog heel verlegen. Maar we gaan ervan uit dat dat nog wel zal veranderen! Toen we terugkwamen, stond ons een verassing te wachten. De stroom was uitgevallen! En nu..dan merk je weer eens hoe verwend we eigenlijk zijn! We vroegen onze beheerder hoe vaak dit hier voorkwam. Ach, zei hij, niet zo vaak hoor. Ongeveer één keer per twee maanden. Tjah, dit vonden wij toch wel redelijk vaak hoor! Ons plan was al om even een bezoekje te brengen aan de kapper. Het werd toch wel eens tijd om de puntjes bij te laten knippen! Gelukkig zijn de Surinaamse kappers best goed hoor, dus m’n haar ziet er weer tiptop uit. En toen we thuis kwamen…deed de stroom het gelukkig weer!
’s Avonds was het tijd om te feesten. De kaartjes waren al in huis gehaald voor…LUSTIG! Een dansfeest met verschillende dj’s. Wauw, wat een geweldig feest. Iedereen (inclusief wij natuurlijk) ging helemaal uit z’n dak. En de klapperrrrrrrr van de avond was toch echt wel Vato Gonzales! In Nederland had ik wel eens van hem gehoord, maar nog nooit gezien. Hier hoorde ik dat hij toch wel erg populair is! Het was echt een superavond, waar we nog lang over nagepraat hebben.
Dinsdag hadden we allemaal een vrije dag, het was Onafhankelijkheidsdag! Er werd gevierd dat Suriname al 33 jaar een onafhankelijk land is. Ik vond het een beetje op Koninginnedag lijken. In de Palmentuin was een markt waar je allerlei dingen kon kopen en natuurlijk ook lekkere hapjes! We hebben lekker de hele middag rondgeslenterd en ’s avonds nog een drankje doen bij ’t Vat. Ik vond het een leuke dag, maar als ik de Surinamers moest geloven zou het feest veel groter zijn! Er zijn echter ook Surinamers die het feest helemaal niet vieren.

Woensdag vertrokken we dan eindelijk naar het binnenland! En wel naar ‘Tukunari-eiland’ en ‘ Lebidoti’. Om op plaats van bestemming te komen, moesten we eerst met een busje naar het Brokopondo-stuwmeer. Eerst gingen we nog even naar de markt om wat groenten te halen. De ‘baas’ van het eiland ging namelijk voor ons koken! Toen was het een heel gedoe om het busje te vinden die ons naar het meer zou brengen. Zodra de taxi stopte, kwamen er een heleboel enge mannetjes op ons af die ons wel weg wilden brengen met de bus. Brrr...dit vonden we maar niks! Uiteindelijk zaten we in het busje en zouden we zo vertrekken. Dachten we…maar de chauffeur wilde echter niet vertrekken voordat het busje vol zat! Dit was ons niet verteld! Opeens kwam er een behoorlijk ‘gezette’ vrouw met een klein meisje aangelopen. O god…zij hoefde toch niet in het busje? Wel dus. Ik moest plaats maken voor haar. We zaten namelijk voorin, maar de vrouw kon niet op de achterbank komen. De vrouw zat dus op de voorbank, waardoor Chantal en Mireille erg krap kwamen te zitten. Goed, we zaten in ieder geval lekker, onze reis kon beginnen! Onderweg raakten we aan de praat met de ‘gezette’ vrouw. En wat bleek? Ze was het hoofd van de school waar we de volgende dag zouden gaan kijken! Oeps…nouja, ze had van onze ‘ergernissen’ gelukkig niets meegekregen.
Na een hobbelige rit van 2 uur (en pijn in m’n rug) kwamen we aan bij het stuwmeer. We maakten kennis met meneer Dalen, de eigenaar van het eiland. Een erg aardige man. Het bootje (korjaal) stond al klaar om ons naar het eiland te brengen. Zoals ik al eerder had gezegd, is het heerlijk om hier op een bootje te zitten. Ik heb dan ook echt genoten van de anderhalf uur durende tocht naar het eiland. Alhoewel…het Brokopondo-meer staat vol met bomen. Het is namelijk een ondergelopen dorp. Apart hoor…waar wij overheen vaarden stonden dus vroeger huisjes. Maargoed, af en toe zag meneer Dalen een boomstronkje over het hoofd, waardoor we een aantal keren behoorlijk tegen het kantelen aan zaten!
Aan het eind van onze vaartocht, zagen we al een klein eilandje met een paar hutjes in het meer liggen. Zou dat ‘ons’ eilandje zijn? Het zag er prachtig uit. En ja hoor, het was ons eilandje. Wauw, wat geweldig. Het leek echt op een onbewoond eilandje uit een film. Een paradijsje!
Nadat we onze spullen een beetje hadden uitgestald en onze hangmatten hadden opgehangen, ging al snel de bel. Tijd om te eten! Er werd deze dagen goed voor ons gezorgd, meneer Dalen had heerlijk voor ons gekookt!
Na het eten ben ik eens even over het eiland gelopen om een paar mooie plaatjes te schieten. En dat is gelukt! Helaas moet ik jullie deze foto’s nog even onthouden, als ik terug ben kunnen jullie ze allemaal bekijken!
Later op de avond zijn we met het bootje naar de overkant gevaren, naar Lebidoti. Dit is het plaatsje waar de school die we de volgende dag zouden bezoeken ook staat. Meneer Dalen vond dat we maar alvast even kennis moesten maken met de leerkrachten, die doordeweeks ook allemaal in dit plaatsje wonen. Het werd een gezellige avond. Het viel ons zo op, dat de mannen hier helemaal niet opdringerig zijn. Ik heb jullie vast wel verteld dat we in de stad constant nagefloten en geroepen worden. Hier was dat niet zo, wat een verschil! Meneer Dalen vertelde dat de mannen hier ook voorlichting krijgen over hoe ze zich moeten gedragen tegenover andere mensen. Goh…zou niet zo’n slecht idee zijn voor de mannen hier in de stad! Nadat we nog even met het hoofd van de school hadden gekletst en afspraken hebben gemaakt over de volgende dag, zijn we weer teruggevaren. Hier nog even een broodje gegeten en daarna lekker gaan slapen…

De volgende dag stapten we om half 8 weer in het bootje om naar de school aan de overkant te gaan. De school bestaat uit 8 klassen en alle kinderen zijn creools. Dit was een groot verschil, omdat je in de stad kinderen van ongeveer 6 nationaliteiten door elkaar hebt. De klassen op deze school zijn vaak erg groot, de grootste klas bestond zelfs uit 66(!) leerlingen. Deze dag heeft veel indruk op mij gemaakt. De leerkrachten moeten lesgeven, maar ze hebben amper materialen hiervoor. Ook is er totaal geen gelegenheid om kinderen extra les te geven, omdat de klassen zo groot zijn. De meeste indruk maakte een jongentje uit groep 3 op mij. Je kon aan zijn uiterlijk al zien dat hij niet helemaal gezond was. Hij bleek ook thuis te horen op het speciaal onderwijs, maar zijn ouders vonden het niet nodig om naar de stad te verhuizen. Hij zat dus maar een beetje in de klas en kreeg ook geen boekjes en schriftjes, omdat hij het volgens de leerkrachten ‘toch niet kon’. Bah, wat ontzettend zielig vond ik dit. Ook zijn er kinderen die al 3 jaar achter elkaar in dezelfde groep zitten. Ook voor hen is er geen begeleiding. Ze gaan uiteindelijk wel door naar de volgende groep en pas in groep 8 wordt gekeken welk niveau ze uiteindelijk hebben bereikt. Je kunt wel nagaan dat de toekomst voor deze kinderen niet al te veel in petto heeft…
De reden dat de leerkrachten op deze school zijn gaan werken vind ik wel erg mooi. De meeste leerkrachten komen oorspronkelijk uit het binnenland en zijn nadat ze in de stad een opleiding hadden gevolgd weer teruggekeerd naar Lebidoti. Ze willen dan graag terug om hun ‘eigen’ mensen iets te leren.
Toen de schooldag voorbij was en we de leerkrachten hartelijk hebben bedankt voor deze ervaring, had ik wel even nodig om alles te verwerken. Terug op het eilandje hebben we dan ook lekker rustig aangedaan, om daarna ’s avonds weer naar Lebidoti te gaan. Samen met meneer Dalen maakten we een wandeling door het dorpje. Ook dit was erg indrukwekkend. Hoewel er inmiddels is gezorgd voor drinkwater voor deze mensen, hebben ze voor de rest nog niet veel om handen. Mensen leven in piepkleine hutjes, soms wel met 7 mensen. Ook staan de hutjes ontzettend dicht op elkaar. Er is totaal geen privacy. Ze kunnen niet op een normale manier wassen of naar het toilet gaan.
Veel jongeren in het dorpje kiezen er voor om na de basisschool naar de stad te verhuizen om daar een opleiding te gaan volgen en vervolgens een baan te zoeken.
Nadat we op ‘ons’ eilandje lekker hebben gegeten, hebben we onze hangmatten opgezocht om lekker te gaan slapen.
De volgende ochtend was het helaas al weer tijd om meneer Dalen te verlaten. Maar…we gingen niet weg zonder met hem op de foto te zijn gegaan. Op het eilandje waren ook een paar vrouwtjes aan het werk, die ook dolgraag met ons op de foto wilden. Dus..dat werd nog een hele fotoshoot! Om 10 uur vertrokken we met het korjaal om weer terug te gaan naar het vaste land. De terugreis duurde lang…erg lang. Pas om half 3 waren we weer terug in het complex. Onderweg stapten er mensen in en uit. De Surinamers doen natuurlijk ook nog eens alles op hun gemak…maargoed, éénmaal thuis konden we terugkijken op een mooie ervaring in het binnenland.

Toen was het al weer zaterdag! We zijn vandaag lekker de stad in geweest. Want…er moesten Sinterklaasinkopen worden gedaan! Jaja, ook hier vieren we Sinterklaas. Het zal een beetje moeite kosten om het ‘Sinterklaasgevoel’ te creëren, aangezien het hier nog steeds elke dag boven de 30 graden is. Verder hebben we ook allemaal cd’s gekocht met Surinaamse muziek, zodat we het thuisfront straks ook kunnen laten genieten van de (meestal) mooie muziek hier. ’s Avonds had ik het eigenlijk een beetje gehad. Maar toch vonden we dat we even een drankje moesten gaan doen in de stad..dus zo gezegd zo gedaan. Op de heenweg hadden we al door dat onze taxichauffeur aan de telefoon een beetje ruzie zat te maken. Later zouden we erachter komen waarom…samen met Laura en Rosanne ging ik een paar uurtjes later weer naar huis. En wat bleek, weer dezelfde taxichauffeur! We waren allemaal een beetje aan het luisteren naar de muziek, toen de chauffeur ineens zijn hart bij ons uitstortte. Met zijn vriendin had hij de dag tevoren afgesproken om dit weekend een hutje te huren op het strand en hier te gaan overnachten. Maar zijn vriendin had afgezegd! Hier was hij heel boos om en hij nam geen blad voor de mond, aangezien hij z’n vriendin ‘Dat kutwijf van me’ noemde. Hoho…dit ging toch wel wat ver! Hij vertelde er ook maar even bij dat zijn vriendin een jaloers kreng was. Als zijn telefoon ging, was het net alsof het haar telefoon was, want zij nam dan altijd op. De strekking van het verhaal was dat ze niet zo jaloers moest doen en hem maar wat vrijer moest laten. We hebben hem het goede advies gegeven om maar eens goed met zijn vriendin te gaan praten en haar te laten weten hoe hij erover dacht. Dit zou hij doen. Dus wordt vervolgd!
De volgende ochtend hadden we bij een vrouw in de buurt afgesproken. Zij maakt zelf sieraden en geeft hierin ook workshops. Dit leek ons wel leuk! Alleen…ze had niet verwacht dat we met 10 meiden aan zouden komen. Ze had dan ook lang niet genoeg stoelen. Gelukkig vond ze het wel heel gezellig en ging ze gelijk naar de buren om extra stoelen te halen. In het begin wist ik echt niet waar ik het moest zoeken. De kralen lagen door het hele huis verspreid! Maargoed, uiteindelijk heb ik van al die mooie kralen een leuke armband gemaakt. Het was een erg geslaagde ochtend. Wat een creativiteit meiden!;)
De rest van de middag hebben we thuis doorgebracht, om vervolgens naar de ‘Jaarbeurs’ te gaan. Dit is een beurs waar je echt van alles kunt vinden. Van kraanwagens tot sieraden en van cd’s tot (natuurlijk) eten en drinken. Hier hebben we ons ook nog een paar uurtjes vermaakt. En toen was het weekend al weer voorbij! Morgen weer beginnen met een nieuwe stageweek!
Met de stage gaat het trouwens erg goed. Op de school waar we nu zitten werken we met 6 kinderen, die we extra les geven in rekenen en taal. In totaal begeleiden we hen 4 weken. De leerkrachten zijn ontzettend aardig en willen ons overal mee helpen.
Er zijn helaas helemaal geen materialen op de school aanwezig waar we de kinderen mee kunnen helpen. Dit was even een behoorlijk probleem. Gelukkig hebben we uiteindelijk materialen van onze vorige stageschool mogen lenen. Een aantal materialen mochten we zelfs schenken! Het is hier heel normaal om elkaar om deze manier te helpen. Geweldig toch!

Bij deze is mijn verhaal weer ten einde. Jullie zijn weer helemaal op de hoogte van de gebeurtenissen hier. Veel verhalen zullen er waarschijnlijk niet meer volgen, want over 3 weken is het al weer tijd om terug te keren naar Nederland! Dus..ik kan nu zeggen: Tot snel!

Liefs, Agnes